Cumalıkız köyü, Türkiye'nin Bursa ilinin Yıldırım ilçesine bağlı bir yer. Uludağ'ın kuzey eteklerinde kurulmuş beş Kızık köyünden biridir. 2014'te Bursa ile birlikte UNESCO Dünya mirasları arasına girmiş bulunuyor.
Uzun zamandır gitmediğimizi fark edince pazar günü ziyaret etmeye karar verdik.Köy konum ve şekil itibari çok hoş bir yer aslında ama aşırı kalabalık ,köyün köy havasından pek bişey kalmamış maalesef.Ben bu tür yerlerin ticarethaneye dönüşmesini hiç onaylamıyorum nedense.Anlayacağınız başımız kalabalıktan dönmüş bir vaziyete , gerekli yerleri turladıktan sonra oradan hızlıca ayrıldık.
Evlerin eski dokusu bozulmamış, bir çoğu ziyarete açık ve hemen hemen hepsi köy'e has menüler sunuyor-mantı,gözleme,köy kahvaltısı ve benzeri şeyler .şunu belirtmem lazım bazı şeyler gereksiz pahalı.
Ah kapılar kapılar...
Sokakta geleneksel lezzetlerden bulabilirsiniz.
Daha önce de belirtiğim gibi ciddi bir pazar var burada .Her kapının önünde birşeyler satılıyor.
Bir kaç yerde antika eşyalar satan dükkanlar var...
Kadınların kendi elleriyle yaptıkları tarhanalar,erişteler,reçeller ,turşular ve bir çok şey satılmakta.Bir kaç defa reçel almıştık ,oldukça başarılı buldum.
Bu cevizli ekmek çok lezzetliydi...
Crochet her yerde yaşasın :)
Efsane olma ,gazoz ol !Gazoz ne alaka diyeceksiniz.Mola verdiğimiz yerde ,gazoz ısmarladım kendime.Eee bunda ne var diyeceksiniz ,anlatayım.1982 yılında Türkiye'ye rahmetli anannemleri ziyarete gelmiştik.O zaman Bursa'nın en ünlü yeri "Kültür park"tı.Her gece yemekten sonra yürüyerek parka giderdik ve ben hep gazoz içerdim,o günde aynı olan bu nostalji cam şişeden.O tadı hiç unutmuyorum nedense,çocukluğumun mutlu bir anısı işte.Şimdi artık çok nadir gazoz içsem de ,her içişimde o günler geliyor aklıma :( Nurlar içinde yat ananeciğim.
