Uzun zamandır bloğumu güncellemiyorum .Yılbaşı derken ,o derken ,bu derken elim varmadı.Oysa içimi dökmeye çok ihtiyacım var.Bugün bütün işi gücü bırakıp içime kaçan mutsuz kadınla çatır çatır yüzleşmeye karar verdim.Epeydir içimde bir umutsuzluk var.Ne bileyim dünya kötü bir yer gibi geliyor bana .Bir sürü olumsuz ve çirkin şey yaşanırken bu yeryüzünde mutluluğu kendime yakıştıramaz oldum .Yakıştıramadıkça yaptığım hiç bir şeyden keyif alamaz oldum .Tabii bu durum devam ederse iyice dibe çekecek beni .Bunun da farkındayım ,çabalıyorum ,savaşıyorum, başarıyormuyum - hayır.Bir yerden başladım aslında #damladakiokyanus hareketi ,biraz da olsa umutlarımı yeşertti.Ama yine de tam çıkamadım bu girdaptan.
Pusulasını kaybeden kaptanım şu anda .Okyanusun ortasında,o dev dalgalarla savaşıyorum .Rüzgar nereye atacak bilmiyorum.Don Kişot'um şu anda.Yel değirmenleriyle savaşıyorum.Küçük Prensim ,bir gül uğruna hayatını adayan ,gülünü korumak için her şeyi göze alan . Martı Jonathan Livingston'um "yaşamak için ne çok neden var! balıkçı teknelerinin etrafında o rutin, sıkıcı dönüp dolaşmadan başka nedenler de var yaşamak için. Cehaletimizi kırabiliriz, becerilerimizi, yeteneklerimizi ve zekamızı kullanarak kendimizi bulabilir, kendimiz olabiliriz. En önemlisi, özgür olabiliriz, uçmayı öğrenebiliriz" diye tekrarlıyorum içimden.
Umut var mı sizce ?!? Bir şeyleri değiştiremiyorsam,onları olduğu gibi kabul edip devam etmeliyim yoluma,zaten bu dünya hiç düşlediğim bir yer olamayacak.İyi geldi sanki içimi dökmek. Şebonun dediği gibi "sil baştan,başlamak gerek bazen,hayatı sıfırlamak,sil baştan sevmek gerek bazen,her şeyi unutmak..."Bütün umutsuzluklarımı siliyorum bugün.Doğru bildiğim o yoldan yürümeye devam edeceğim.Yoluma çıkan tüm olumsuzluklara gülümseyeceğim .Dertlere hoş geldiniz diyeceğim,giderken de güle güle yolunuz açık olsun diye haykıracağım.İçimde iyi bir şeyler olduğuna inanıyorum,en azından sevgiyle dolu bir kalp var,o zaman yola devam.Belki eskisi kadar Polyanacık olmayabilirim ama söz değirmenlerle savaşmayı bırakıcam.
Bu bir iç döküştü .Belki yorum yazarsınız,belki bu kadın azcık tırlak dersiniz .Valla benim de bildiğim tek şey bu gezegenden olmadığım .
Sevgiyle kalın,sevgi var ya dünyayı kurtarabilir, umut var,umut sensin,umut benim,umut sevgiyle büyüttüğümüz evlatlarımızdır :))P.S.Doktor kalp kırıklarına ilaç var mı???Varsa ver bi tane!!! Kırılan kalbim daha çabuk iyileşsin...
hepimiz aynı denizin içindeyiz ..
YanıtlaSilben önlem olarak daha az haber izlemeye çalışıyorum.
yoksa o denizde boğuluyorum.
evet haber dinlemediğimizde dünya aynı değil mi?
aynı..
ama birey olarak bu devle savaşamıyoruz.olmuyor.
hayat devam ediyorsa devam etmek zorundayız.
pazara gidiyorum.tazecik brokolilere bakıp mutlu oluyorum artık.polyanna halt etmiş anlayacağın.
bu dünya düzelir mi?
umut var mı?
kaybetyelim mi umudumuzu.?
evet kaybetmeyelim.
Çok haklısın Pınar ,umut var hiç kaybetmeyeceğiz umudumuzu
YanıtlaSilKış aylarında normal diyorum...azıcık güneş açınca nasılda kıpırdıyor yüreğimiz....geçecek kısa süreliğine uğradı yanına mutsuzluk ,,,Unutma!!! sen o kadınlardan değilsin!!!!!!!Birkaç motif,yeni örgü dergileri,bir iki yumak kendine getirir seni....öpüyorum....
YanıtlaSilÖyle mi dersin Tülinciğim yarın çarşıya çıkıp yün almalıyım aciken belki iyi gelir:))
SilBaşka insanların acısını hissedenlerdenseniz, evet dünya kötü bir yer, ve haddinden fazla acı var. Ama sevdiklerimize sarılmaktan, elimiz ulaştığınca insanlara yardım etmekten ve her daim üretmekten başka çıkış, başka umut var mı bilmiyorum. Geçtiğimiz haftalarda ben de benzer bir ruh hali içindeydim. Hatta artık dikiş dikmek istemediğime bile karar vermiştim! Yine dikiş odamda dağıttım kafamdaki bulutları. Ayağa kalkıp devam etmeli neticede. Sevgilerimle...
YanıtlaSilgaliba hobilerimiz bizi iyileştirecek :)) o zaman sevdiğimiz güzel şeyleri yapmaya devam,sevgilerimle
SilBir önceki yazınızıda bu yazınızın ardından okudum.Psikolog olarak teşhiste bulunayım diye düşünürken yazınızı tekrar okudum. Teşhis yapmış ve tedaviyi yazınızda belirlemişsiniz.O yüzden düşündüklerinizi uygulayın.
YanıtlaSilDoğru yoldayım yani diyorsunuz :))
Silherkesin arasıra geçmek zorunda olduğu bi yol bu bence...hani heryer o kadar aydınlıktır ki hiç bir yeri göremezsin kamaşır gözlerin...işte buna benziyor.umut hiç kaybedilmemeli..hayata odaklanmalı..zaten farkındasınız o zaman bu yol daha çabuk geçecek sizin açınızdan :) umut ve tabiki biraz sabır hep sizinle olsun
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim bu değerli yorumunuz için :)
SilHepimiz aynıyız. Ülkenin bir yerlerinde her gün birilerin canı yanıyorken mutlu olmayı hak etmiyoruz gibi geliyor.
YanıtlaSilUmut hep olmalı ama zor geliyor bana bugünlerde :(
İnşallah en yakın zamanda herşey daha güzel olur :))
Silİnanın ki bu hislerde yalnız değilsiniz... Ama bizleri ve bu bilince, bu hassasiyete sahip kişileri ancak ve ancak çalışmak ve üretmek ayakta tutacak. İyi ki hobilerimiz var :)
YanıtlaSilSevgiler :)
Dünya dönmeye başladığı dönemden beri iyiler de var kötüler de evet insan katlanmayacak durumlara geliyor ama istediğimiz güzellikler olsun diye iyi olmaya devam edeceğiz,yani bizler umudumuzu kaybedersek kabullenirsek bir şeyleri asıl o zaman dünya yaşanmaz bir yer olacak, kaldı ki sen annesin umutsuzluk diye bir kelime olamaz sözlüğünde,elimizden geldiğince iyilikler yapacağız pozitif olacağız ve bu güzellikleri çoğaltacağız,blog yazmaya devam et evet ınstagram çıktığından beri bloglar popülerliğini kaybetti ama buranın yeri ayrı ve sen yazmaya devam etmelisin, çünkü paylaşmak çok keyifli bir şeyleri :)
YanıtlaSil